تو بسی کردی به دعوت لطف و جود ** آن خران را طالع و روزی نبود

پس فرو پوشان لحاف نعمتی ** تا بردشان زود خواب غفلتی

تا چو بجهند از چنین خواب این رده ** شمع مرده باشد و ساقی شده

داشت طغیانشان ترا در حیرتی ** پس بنوشند از جزا هم حسرتی 3675

تا که عدل ما قدم بیرون نهد ** در جزا هر زشت را درخور دهد

که آن شهی که می‌ندیدندیش فاش ** بود با ایشان نهان اندر معاش

چون خرد با تست مشرف بر تنت ** گر چه زو قاصر بود این دیدنت

نیست قاصر دیدن او ای فلان ** از سکون و جنبشت در امتحان

چه عجب گر خالق آن عقل نیز ** با تو باشد چون نه‌ای تو مستجیز 3680

از خرد غافل شود بر بد تند ** بعد آن عقلش ملامت می‌کند