جز که لا احصی نگوید او ز جان ** کز شمار و حد برونست آن بیان

جز که لا احصی نگوید او ز جان ** کز شمار و حد برونست آن بیان 3710

رفتن ذوالقرنین به کوه قاف و درخواست کردن کی ای کوه قاف از عظمت صفت حق ما را بگو و گفتن کوه قاف کی صفت عظمت او در گفت نیاید کی پیش آنها ادراکها فدا شود و لابه کردن ذوالقرنین کی از صنایعش کی در خاطر داری و بر تو گفتن آن آسان‌تر بود بگوی

رفت ذوالقرنین سوی کوه قاف ** دید او را کز زمرد بود صاف

گرد عالم حلقه گشته او محیط ** ماند حیران اندر آن خلق بسیط

گفت تو کوهی دگرها چیستند ** که به پیش عظم تو بازیستند

گفت رگهای من‌اند آن کوهها ** مثل من نبوند در حسن و بها

من به هر شهری رگی دارم نهان ** بر عروقم بسته اطراف جهان 3715

حق چو خواهد زلزله‌ی شهری مرا ** گوید او من بر جهانم عرق را

پس بجنبانم من آن رگ را بقهر ** که بدان رگ متصل گشتست شهر

چون بگوید بس شود ساکن رگم ** ساکنم وز روی فعل اندر تگم

هم‌چو مرهم ساکن و بس کارکن ** چون خرد ساکن وزو جنبان سخن