خفته بود آن شیر کز خوابست پاک ** اینت شیر نرمسار سهمناک

خفته بود آن شیر کز خوابست پاک ** اینت شیر نرمسار سهمناک 3795

خفته سازد شیر خود را آنچنان ** که تمامش مرده دانند این سگان

ورنه در عالم کرا زهره بدی ** که ربودی از ضعیفی تربدی

کف احمد زان نظر مخدوش گشت ** بحر او از مهر کف پرجوش گشت

مه همه کفست معطی نورپاش ** ماه را گر کف نباشد گو مباش

احمد ار بگشاید آن پر جلیل ** تا ابد بیهوش ماند جبرئیل 3800

چون گذشت احمد ز سدره و مرصدش ** وز مقام جبرئیل و از حدش

گفت او را هین بپر اندر پیم ** گفت رو رو من حریف تو نیم

باز گفت او را بیا ای پرده‌سوز ** من باوج خود نرفتستم هنوز

گفت بیرون زین حد ای خوش‌فر من ** گر زنم پری بسوزد پر من