چون به دانه داد او دل را به جان ** ناگرفته مر ورا بگرفته دان

آن نظرها که به دانه می‌کند ** آن گره دان کو به پا برمی‌زند

دانه گوید گر تو می‌دزدی نظر ** من همی دزدم ز تو صبر و مقر

چون کشیدت آن نظر اندر پیم ** پس بدانی کز تو من غافل نیم

قصه‌ی عطاری کی سنگ ترازوی او گل سرشوی بود و دزدیدن مشتری گل خوار از آن گل هنگام سنجیدن شکر دزدیده و پنهان

پیش عطاری یکی گل‌خوار رفت ** تا خرد ابلوج قند خاص زفت 625

پس بر عطار طرار دودل ** موضع سنگ ترازو بود گل

گفت گل سنگ ترازوی منست ** گر ترا میل شکر بخریدنست

گفت هستم در مهمی قندجو ** سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

گفت با خود پیش آنک گل‌خورست ** سنگ چه بود گل نکوتر از زرست

هم‌چو آن دلاله که گفت ای پسر ** نو عروسی یافتم بس خوب‌فر 630