پس بر عطار طرار دودل ** موضع سنگ ترازو بود گل

گفت گل سنگ ترازوی منست ** گر ترا میل شکر بخریدنست

گفت هستم در مهمی قندجو ** سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

گفت با خود پیش آنک گل‌خورست ** سنگ چه بود گل نکوتر از زرست

هم‌چو آن دلاله که گفت ای پسر ** نو عروسی یافتم بس خوب‌فر 630

سخت زیبا لیک هم یک چیز هست ** که آن ستیره دختر حلواگرست

گفت بهتر این چنین خود گر بود ** دختر او چرب و شیرین‌تر بود

گر نداری سنگ و سنگت از گلست ** این به و به گل مرا میوه‌ی دلست

اندر آن کفه‌ی ترازو ز اعتداد ** او به جای سنگ آن گل را نهاد

پس برای کفه‌ی دیگر به دست ** هم به قدر آن شکر را می‌شکست 635