تخته‌بندست آن که تختش خوانده‌ای ** صدر پنداری و بر در مانده‌ای

That which thou hast called a throne is (really) a splint- bandage: thou deemest (it) the seat of honour, but (in truth) thou hast remained at the door.

پادشاهی نیستت بر ریش خود ** پادشاهی چون کنی بر نیک و بد

(If) thou hast not sovereignty over thine own beard, how wilt thou exercise sovereignty over good and evil?

بی‌مراد تو شود ریشت سپید ** شرم دار از ریش خود ای کژ امید

Without thy wish, thy beard grows white: be ashamed of thy beard, O thou whose hopes are perverse.

مالک الملک است هر کش سر نهد ** بی‌جهان خاک صد ملکش دهد

He (God) is the Possessor of the Kingdom: whosoever lays his head before Him, to him He gives a hundred kingdoms without the terrestrial world;

لیک ذوق سجده‌ای پیش خدا ** خوشتر آید از دو صد دولت ترا 665

But the (inward) savour of a single prostration before God will be more sweet to thee than two hundred empires:

پس بنالی که نخواهم ملکها ** ملک آن سجده مسلم کن مرا

Then thou wilt cry (in humble entreaty), “I desire not kingdoms: commit unto me the kingdom of that prostration.”

پادشاهان جهان از بدرگی ** بو نبردند از شراب بندگی

The kings of the world, because of their evil nature, got no scent of the wine of service (to God);

ورنه ادهم‌وار سرگردان و دنگ ** ملک را برهم زدندی بی‌درنگ

Otherwise, dizzy and dumbfounded like (Ibráhim son of) Adham, without delay they would have dashed their sovereignty to pieces.

لیک حق بهر ثبات این جهان ** مهرشان بنهاد بر چشم و دهان

But (this they do not inasmuch as), for the maintenance of this world, God set a seal upon their eyes and mouths,

تا شود شیرین بریشان تخت و تاج ** که ستانیم از جهانداران خراج 670

To the end that throne and crown should be sweet to them, "for" (they say) "we will exact tribute from the rulers of the world."