پادشاهی نیستت بر ریش خود ** پادشاهی چون کنی بر نیک و بد

(If) thou hast not sovereignty over thine own beard, how wilt thou exercise sovereignty over good and evil?

بی‌مراد تو شود ریشت سپید ** شرم دار از ریش خود ای کژ امید

Without thy wish, thy beard grows white: be ashamed of thy beard, O thou whose hopes are perverse.

مالک الملک است هر کش سر نهد ** بی‌جهان خاک صد ملکش دهد

He (God) is the Possessor of the Kingdom: whosoever lays his head before Him, to him He gives a hundred kingdoms without the terrestrial world;

لیک ذوق سجده‌ای پیش خدا ** خوشتر آید از دو صد دولت ترا 665

But the (inward) savour of a single prostration before God will be more sweet to thee than two hundred empires:

پس بنالی که نخواهم ملکها ** ملک آن سجده مسلم کن مرا

Then thou wilt cry (in humble entreaty), “I desire not kingdoms: commit unto me the kingdom of that prostration.”

پادشاهان جهان از بدرگی ** بو نبردند از شراب بندگی

The kings of the world, because of their evil nature, got no scent of the wine of service (to God);

ورنه ادهم‌وار سرگردان و دنگ ** ملک را برهم زدندی بی‌درنگ

Otherwise, dizzy and dumbfounded like (Ibráhim son of) Adham, without delay they would have dashed their sovereignty to pieces.

لیک حق بهر ثبات این جهان ** مهرشان بنهاد بر چشم و دهان

But (this they do not inasmuch as), for the maintenance of this world, God set a seal upon their eyes and mouths,

تا شود شیرین بریشان تخت و تاج ** که ستانیم از جهانداران خراج 670

To the end that throne and crown should be sweet to them, "for" (they say) "we will exact tribute from the rulers of the world."

از خراج ار جمع آری زر چو ریگ ** آخر آن از تو بماند مردریگ

If by way of tribute thou amass gold as (though it were) sand, at last it will be left behind thee as an inheritance.