خود ضمیرم را همی‌دانست او ** زانک سمعش داشت نور از شمع هو

بود پیشش سر هر اندیشه‌ای ** چون چراغی در درون شیشه‌ای 695

هیچ پنهان می‌نشد از وی ضمیر ** بود بر مضمون دلها او امیر

پس همی منگید با خود زیر لب ** در جواب فکرتم آن بوالعجب

که چنین اندیشی از بهر ملوک ** کیف تلقی الرزق ان لم یرزقوک

من نمی‌کردم سخن را فهم لیک ** بر دلم می‌زد عتابش نیک نیک

سوی من آمد به هیبت هم‌چو شیر ** تنگ هیزم را ز خود بنهاد زیر 700

پرتو حالی که او هیزم نهاد ** لرزه بر هر هفت عضو من فتاد

گفت یا رب گر ترا خاصان هی‌اند ** که مبارک‌دعوت و فرخ‌پی‌اند

لطف تو خواهم که میناگر شود ** این زمان این تنگ هیزم زر شود