در قبول آرند شاهان نیک و بد ** چون قبول آرند نبود بیش رد

Kings accept (both) good and bad: when they accept (anything), it is reprobate no more.

چون نهالی کاشتی آبش بده ** چون گشادش داده‌ای بگشا گره

Since thou hast planted the sapling, give it water. Since thou hast given it freedom (to grow), untie the knots.

قصدم از الفاظ او راز توست ** قصدم از انشایش آواز توست

In (all) its expressions my object is (to reveal) thy mystery; in composing it my object is (to hear) thy voice.

پیش من آوازت آواز خداست ** عاشق از معشوق حاشا که جداست

To me thy voice is the voice of God: Heaven forfend that (I should say) the lover is separate from the Beloved.

اتصالی بی‌تکیف بی‌قیاس ** هست رب‌الناس را با جان ناس 760

There is a union beyond description or analogy between the Lord of Man and the spirit of Man.

لیک گفتم ناس من نسناس نی ** ناس غیر جان جان‌اشناس نی

But I said nás (Man), not nasnás; nás is none but the spirit that knows the (Divine) Spirit.

ناس مردم باشد و کو مردمی ** تو سر مردم ندیدستی دمی

Nás is Man, and where is Manhood? You have never beheld the head (spiritual principle) of Man: you are a tail.

ما رمیت اذ رمیت خوانده‌ای ** لیک جسمی در تجزی مانده‌ای

You have recited (the text) thou didst not throw when thou threwest, but you are a (mere) body: you have remained in division.

ملک جسمت را چو بلقیس ای غبی ** ترک کن بهر سلیمان نبی

Like Bilqís, O foolish one, abandon the kingdom of your body for the sake of the prophet Solomon.

می‌کنم لا حول نه از گفت خویش ** بلک از وسواس آن اندیشه کیش 765

I am crying “lá hawl,” not on account of my own words, nay, but on account of the false suggestions of the person accustomed to think (evil),