که چنین آتش ز دل افروختی ** این جگرها را ز ماتم سوختی

گفت احمد را رضیعم معتمد ** پس بیاوردم که بسپارم به جد

چون رسیدم در حطیم آوازها ** می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

من چو آن الحان شنیدم از هوا ** طفل را بنهادم آنجا زان صدا 940

تا ببینم این ندا آواز کیست ** که ندایی بس لطیف و بس شهیست

نه از کسی دیدم بگرد خود نشان ** نه ندا می منقطع شد یک زمان

چونک واگشتم ز حیرتهای دل ** طفل را آنجا ندیدم وای دل

گفتش ای فرزند تو انده مدار ** که نمایم مر ترا یک شهریار

که بگوید گر بخواهد حال طفل ** او بداند منزل و ترحال طفل 945

پس حلیمه گفت ای جانم فدا ** مر ترا ای شیخ خوب خوش‌ندا