باز وا پرسد که خنده بر چه بود ** پس دوم کرت بخندد چون شنود

پس مقلد نیز مانند کرست ** اندر آن شادی که او را در سرست

پرتو شیخ آمد و منهل ز شیخ ** فیض شادی نه از مریدان بل ز شیخ

چون سبد در آب و نوری بر زجاج ** گر ز خود دانند آن باشد خداج

چون جدا گردد ز جو داند عنود ** که اندرو آن آب خوش از جوی بود 1280

آبگینه هم بداند از غروب ** که آن لمع بود از مه تابان خوب

چونک چشمش را گشاید امر قم ** پس بخندد چون سحر بار دوم

خنده‌ش آید هم بر آن خنده‌ی خودش ** که در آن تقلید بر می‌آمدش

گوید از چندین ره دور و دراز ** کین حقیقت بود و این اسرار و راز

من در آن وادی چگونه خود ز دور ** شادیی می‌کردم از عمیا و شور 1285