تو که کلی خوار و لرزانی ز حق ** من که جزوم در خلاف و در سبق

تو که کلی خوار و لرزانی ز حق ** من که جزوم در خلاف و در سبق 130

هر زمان می‌کرد رو بر آسمان ** که ندارم روی ای قبله‌ی جهان

چون ز حد بیرون بلرزید و طپید ** مصطفی‌اش در کنار خود کشید

ساکنش کرد و بسی بنواختش ** دیده‌اش بگشاد و داد اشناختش

تا نگرید ابر کی خندد چمن ** تا نگرید طفل کی جوشد لبن

طفل یک روزه همی‌داند طریق ** که بگریم تا رسد دایه‌ی شفیق 135

تو نمی‌دانی که دایه‌ی دایگان ** کم دهد بی‌گریه شیر او رایگان

گفت فلیبکوا کثیرا گوش دار ** تا بریزد شیر فضل کردگار

گریه‌ی ابرست و سوز آفتاب ** استن دنیا همین دو رشته تاب

گر نبودی سوز مهر و اشک ابر ** کی شدی جسم و عرض زفت و سطبر