تا نگویی دیدم آن شه می‌گریست ** من چو او بگریستم که آن منکریست

گریه‌ی پر جهل و پر تقلید و ظن ** نیست هم‌چون گریه‌ی آن متمن

تو قیاس گریه بر گریه مساز ** هست زین گریه بدان راه دراز

هست آن از بعد سی‌ساله جهاد ** عقل آنجا هیچ نتواند فتاد 1305

هست زان سوی خرد صد مرحله ** عقل را واقف مدان زان قافله

گریه‌ی او نه از غمست و نه از فرح ** روح داند گریه‌ی عین الملح

گریه‌ی او خنده‌ی او آن سریست ** زانچ وهم عقل باشد آن بریست

آب دیده‌ی او چو دیده‌ی او بود ** دیده‌ی نادیده دیده کی شود

آنچ او بیند نتان کردن مساس ** نه از قیاس عقل و نه از راه حواس 1310

شب گریزد چونک نور آید ز دور ** پس چه داند ظلمت شب حال نور