مشتریی جو که جویان توست ** عالم آغاز و پایان توست

هین مکش هر مشتری را تو به دست ** عشق‌بازی با دو معشوقه بدست 1465

زو نیابی سود و مایه گر خرد ** نبودش خود قیمت عقل و خرد

نیست او را خود بهای نیم نعل ** تو برو عرضه کنی یاقوت و لعل

حرص کورت کرد و محرومت کند ** دیو هم‌چون خویش مرجومت کند

هم‌چنانک اصحاب فیل و قوم لوط ** کردشان مرجوم چون خود آن سخوط

مشتری را صابران در یافتند ** چون سوی هر مشتری نشتافتند 1470

آنک گردانید رو زان مشتری ** بخت و اقبال و بقا شد زو بری

ماند حسرت بر حریصان تا ابد ** هم‌چو حال اهل ضروان در حسد

قصه‌ی اهل ضروان و حسد ایشان بر درویشان کی پدر ما از سلیمی اغلب دخل باغ را به مسکینان می‌داد چون انگور بودی عشر دادی و چون مویز و دوشاب شدی عشر دادی و چون حلوا و پالوده کردی عشر دادی و از قصیل عشر دادی و چون در خرمن می‌کوفتی از کفه‌ی آمیخته عشر دادی و چون گندم از کاه جدا شدی عشر دادی و چون آرد کردی عشر دادی و چون خمیر کردی عشر دادی و چون نان کردی عشر دادی لاجرم حق تعالی در آن باغ و کشت برکتی نهاده بود کی همه اصحاب باغها محتاج او بدندی هم به میوه و هم به سیم و او محتاج هیچ کس نی ازیشان فرزندانشان خرج عشر می‌دیدند منکر و آن برکت را نمی‌دیدند هم‌چون آن زن بدبخت که کدو را ندید و خر را دید

بود مردی صالحی ربانیی ** عقل کامل داشت و پایان دانیی