زانک میکائیل از کیل اشتقاق ** دارد و کیال شد در ارتزاق

که امانم ده مرا آزاد کن ** بین که خون‌آلود می‌گویم سخن

معدن رحم اله آمد ملک ** گفت چون ریزم بر آن ریش این نمک

هم‌چنانک معدن قهرست دیو ** که برآورد از نبی آدم غریو 1590

سبق رحمت بر غضب هست ای فتا ** لطف غالب بود در وصف خدا

بندگان دارند لابد خوی او ** مشکهاشان پر ز آب جوی او

آن رسول حق قلاوز سلوک ** گفت الناس علی دین الملوک

رفت میکائیل سوی رب دین ** خالی از مقصود دست و آستین

گفت ای دانای سر و شاه فرد ** خاک از زاری و گریه بسته کرد 1595

آب دیده پیش تو با قدر بود ** من نتانستم که آرم ناشنود