آن که خواهی کز غمش خسته کنی ** راه زاری بر دلش بسته کنی

تا فرو آید بلا بی‌دافعی ** چون نباشد از تضرع شافعی

وانک خواهی کز بلااش وا خری ** جان او را در تضرع آوری

گفته‌ای اندر نبی که آن امتان ** که بریشان آمد آن قهر گران

چون تضرع می‌نکردند آن نفس ** تا بلا زیشان بگشتی باز پس 1605

لیک دلهاشان چون قاسی گشته بود ** آن گنههاشان عبادت می‌نمود

تا نداند خویش را مجرم عنید ** آب از چشمش کجا داند دوید

قصه‌ی قوم یونس علیه‌السلام بیان و برهان آنست کی تضرع و زاری دافع بلای آسمانیست و حق تعالی فاعل مختارست پس تضرع و تعظیم پیش او مفید باشد و فلاسفه گویند فاعل به طبع است و بعلت نه مختار پر تضرع طبع را نگرداند

قوم یونس را چو پیدا شد بلا ** ابر پر آتش جدا شد از سما

برق می‌انداخت می‌سوزید سنگ ** ابر می‌غرید رخ می‌ریخت رنگ

جملگان بر بامها بودند شب ** که پدید آمد ز بالا آن کرب 1610