تو فرشته‌ی رحمتی رحمت نما ** زانک مرغی را نیازارد هما
Thou art the Angel of mercy: show mercy, for the humá will not harm any (common) bird.
ای شفا و رحمت اصحاب درد ** تو همان کن کان دو نیکوکار کرد
O (thou who art) healing and mercy to the sorrowful, do thou the same as those two benefactors did.”
زود اسرافیل باز آمد به شاه ** گفت عذر و ماجرا نزد اله 1645
At once Seraphiel returned to the King: in God's presence he excused himself and told what had passed,
کز برون فرمان بدادی که بگیر ** عکس آن الهام دادی در ضمیر
Saying, “Outwardly (formally) Thou gavest (me) the command to take (the clay), (but) Thou didst inspire my conscience to do the opposite of that.
امر کردی در گرفتن سوی گوش ** نهی کردی از قساوت سوی هوش
The command to take Thou didst address to my ear, the prohibition against hardheartedness Thou didst address to my understanding.
سبق رحمت گشت غالب بر غضب ** ای بدیع افعال و نیکوکار رب
Mercy, being prior, prevailed over wrath, O Lord whose actions are incomparable and whose dealings are gracious.”
فرستادن عزرائیل ملک العزم و الحزم را علیه‌السلام ببر گرفتن حفنه‌ای خاک تا شود جسم آدم چالاک عیله‌السلام و الصلوة
The sending of Azrael, the Angel of firm resolution and strong mind, on whom be peace, to seize a handful of clay in order that the body of Adam, on whom be peace, might be quickened.
گفت یزدان زو عزرائیل را ** که ببین آن خاک پر تخییل را
Straightway God said to Azrael, “Behold the Earth full of vain imagination!
آن ضعیف زال ظالم را بیاب ** مشت خاکی هین بیاور با شتاب 1650
Find that feeble unjust old crone: hark, fetch a handful of clay and make haste!”
رفت عزرائیل سرهنگ قضا ** سوی کره‌ی خاک بهر اقتضا
Azrael, the captain of the (Divine) Decree, went off towards the terrestrial globe for the purpose of requisition.
خاک بر قانون نفیر آغاز کرد ** داد سوگندش بسی سوگند خورد
The Earth, according to rule, began lamenting loudly: she adjured him, she swore many an oath,