چون بخواند نامه‌ی خود آن ثقیل ** داند او که سوی زندان شد رحیل

چون بخواند نامه‌ی خود آن ثقیل ** داند او که سوی زندان شد رحیل 1810

پس روان گردد چو دزدان سوی دار ** جرم پیدا بسته راه اعتذار

آن هزاران حجت و گفتار بد ** بر دهانش گشته چون مسمار بد

رخت دزدی بر تن و در خانه‌اش ** گشته پیدا گم شده افسانه‌اش

پس روان گردد به زندان سعیر ** که نباشد خار را ز آتش گزیر

چون موکل آن ملایک پیش و پس ** بوده پنهان گشته پیدا چون عسس 1815

می‌برندش می‌سپوزندش به نیش ** که برو ای سگ به کهدانهای خویش

می‌کشد پا بر سر هر راه او ** تا بود که بر جهد زان چاه او

منتظر می‌ایستد تن می‌زند ** در امیدی روی وا پس می‌کند

اشک می‌بارد چون باران خزان ** خشک اومیدی چه دارد او جز آن