بنده گوید آنچ فرمودی بیان ** صد چنانم صد چنانم صد چنان

بنده گوید آنچ فرمودی بیان ** صد چنانم صد چنانم صد چنان 1835

The servant (of God) answers: “I am a hundred, hundred, hundred times as much as that which Thou hast declared.

خود تو پوشیدی بترها را به حلم ** ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

Verily, in Thy forbearance Thou hast thrown a veil over worse things (than those mentioned); otherwise (Thou mightst have declared them, for) Thou knowest with Thy knowledge (all my) shameful deeds;

لیک بیرون از جهاد و فعل خویش ** از ورای خیر و شر و کفر و کیش

But, outside of my own exertion and action, beyond good and evil and religion and infidelity,

وز نیاز عاجزانه‌ی خویشتن ** وز خیال و وهم من یا صد چو من

And beyond my feeble supplication and the fancy and imagination of myself or a hundred like me,

بودم اومیدی به محض لطف تو ** از ورای راست باشی یا عتو

Beyond living righteously or behaving disobediently—I had a (great) hope in Thy pure lovingkindness.

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

I had hope in the pure bounty (flowing) from Thy spontaneous loving kindness, O Gracious Disinterested One.

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

I turn my face back to that pure grace: I am not looking towards my own actions.

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش

I turn my face towards that hope, for Thou hast given me existence older than of old.

خلعت هستی بدادی رایگان ** من همیشه معتمد بودم بر آن

Thou gavest (me) existence, free of cost, as a robe of honour: I have always relied upon that (generosity).”

چون شمارد جرم خود را و خطا ** محض بخشایش در آید در عطا

When he recounts his sins and trespasses, the Pure Bounty begins to show munificence,