بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

I had hope in the pure bounty (flowing) from Thy spontaneous loving kindness, O Gracious Disinterested One.

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

I turn my face back to that pure grace: I am not looking towards my own actions.

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش

I turn my face towards that hope, for Thou hast given me existence older than of old.

خلعت هستی بدادی رایگان ** من همیشه معتمد بودم بر آن

Thou gavest (me) existence, free of cost, as a robe of honour: I have always relied upon that (generosity).”

چون شمارد جرم خود را و خطا ** محض بخشایش در آید در عطا

When he recounts his sins and trespasses, the Pure Bounty begins to show munificence,

کای ملایک باز آریدش به ما ** که بدستش چشم دل سوی رجا 1845

Saying, “O angels, bring him back to Us, for his inward eye has (ever) been (turned) towards hope.

لاابالی وار آزادش کنیم ** وآن خطاها را همه خط بر زنیم

Like one who recks of naught, We will set him free and cancel all his trespasses.

لا ابالی مر کسی را شد مباح ** کش زیان نبود ز غدر و از صلاح

(To say) ‘I reck not’ is permitted to that One (alone) who loses nothing by perfidy and (gains nothing) by probity.

آتشی خوش بر فروزیم از کرم ** تا نماند جرم و زلت بیش و کم

We will kindle up a goodly fire of grace, in order that no sin and fault, great or small, may endure—

آتشی کز شعله‌اش کمتر شرار ** می‌بسوزد جرم و جبر و اختیار

Such a fire that the least spark of the flame thereof is consuming (all) sin and necessity and free-will.