ذاب جسمی من اشارات الکنی ** منذ عاینت البقاء فی الفنا

ذاب جسمی من اشارات الکنی ** منذ عاینت البقاء فی الفنا 1895

ای ایاز از عشق تو گشتم چو موی ** ماندم از قصه تو قصه‌ی من بگوی

بس فسانه‌ی عشق تو خواندم به جان ** تو مرا که افسانه گشتستم بخوان

خود تو می‌خوانی نه من ای مقتدی ** من که طورم تو موسی وین صدا

کوه بیچاره چه داند گفت چیست ** زانک موسی می‌بداند که تهیست

کوه می‌داند به قدر خویشتن ** اندکی دارد ز لطف روح تن 1900

تن چو اصطرلاب باشد ز احتساب ** آیتی از روح هم‌چون آفتاب

آن منجم چون نباشد چشم‌تیز ** شرط باشد مرد اصطرلاب‌ریز

تا صطرلابی کند از بهر او ** تا برد از حالت خورشید بو

جان کز اصطرلاب جوید او صواب ** چه قدر داند ز چرخ و آفتاب