عشق نان مرده را می جان کند ** جان که فانی بود جاویدان کند

گفت مجنون من نمی‌ترسم ز نیش ** صبر من از کوه سنگین هست بیش 2015

منبلم بی‌زخم ناساید تنم ** عاشقم بر زخمها بر می‌تنم

لیک از لیلی وجود من پرست ** این صدف پر از صفات آن درست

ترسم ای فصاد گر فصدم کنی ** نیش را ناگاه بر لیلی زنی

داند آن عقلی که او دل‌روشنیست ** در میان لیلی و من فرق نیست

معشوقی از عاشق پرسید کی خود را دوست‌تر داری یا مرا گفت من از خود مرده‌ام و به تو زنده‌ام از خود و از صفات خود نیست شده‌ام و به تو هست شده‌ام علم خود را فراموش کرده‌ام و از علم تو عالم شده‌ام قدرت خود را از یاد داده‌ام و از قدرت تو قادر شده‌ام اگر خود را دوست دارم ترا دوست داشته باشم و اگر ترا دوست دارم خود را دوست داشته باشم هر که را آینه‌ی یقین باشد گرچه خود بین خدای بین باشد اخرج به صفاتی الی خلقی من رآک رآنی و من قصدک قصدنی و علی هذا

گفت معشوقی به عاشق ز امتحان ** در صبوحی کای فلان ابن الفلان 2020

مر مرا تو دوست‌تر داری عجب ** یا که خود را راست گو یا ذا الکرب

گفت من در تو چنان فانی شدم ** که پرم از تتو ز ساران تا قدم

بر من از هستی من جز نام نیست ** در وجودم جز تو ای خوش‌کام نیست