گفت روبه آن توکل نادرست ** کم کسی اندر توکل ماهرست

گرد نادر گشتن از نادانی است ** هر کسی را کی ره سلطانی است

چون قناعت را پیمبر گنج گفت ** هر کسی را کی رسد گنج نهفت 2395

حد خود بشناس و بر بالا مپر ** تا نیفتی در نشیب شور و شر

جواب گفتن خر روباه را

گفت این معکوس می‌گویی بدان ** شور و شر از طمع آید سوی جان

از قناعت هیچ کس بی‌جان نشد ** از حریصی هیچ کس سلطان نشد

نان ز خوکان و سگان نبود دریغ ** کسپ مردم نیست این باران و میغ

آنچنان که عاشقی بر زرق زار ** هست عاشق رزق هم بر رزق‌خوار 2400

در تقریر معنی توکل حکایت آن زاهد کی توکل را امتحان می‌کرد از میان اسباب و شهر برون آمد و از قوارع و ره‌گذر خلق دور شد و ببن کوهی مهجوری مفقودی در غایت گرسنگی سر بر سر سنگی نهاد و خفت و با خود گفت توکل کردم بر سبب‌سازی و رزاقی تو و از اسباب منقطع شدم تا ببینم سببیت توکل را

آن یکی زاهد شنود از مصطفی ** که یقین آید به جان رزق از خدا

گر بخواهی ور نخواهی رزق تو ** پیش تو آید دوان از عشق تو