یک ترش در شهر ما اکنون نماند ** چونکه شیرین خسروان را بر نشاند

نقل بر نقلست و می بر می هلا ** بر مناره رو بزن بانگ صلا

سرکه‌ی نه ساله شیرین می‌شود ** سنگ و مرمر لعل و زرین می‌شود

آفتاب اندر فلک دستک‌زنان ** ذره‌ها چون عاشقان بازی‌کنان

چشمها مخمور شد از سبزه‌زار ** گل شکوفه می‌کند بر شاخسار 2535

چشم دولت سحر مطلق می‌کند ** روح شد منصور انا الحق می‌زند

گر خری را می‌برد روبه ز سر ** گو ببر تو خر مباش و غم مخور

حکایت آن شخص کی از ترس خویشتن را در خانه‌ای انداخت رخها زرد چون زعفران لبها کبود چون نیل دست لرزان چون برگ درخت خداوند خانه پرسید کی خیرست چه واقعه است گفت بیرون خر می‌گیرند به سخره گفت مبارک خر می‌گیرند تو خر نیستی چه می‌ترسی گفت خر به جد می‌گیرند تمییز برخاسته است امروز ترسم کی مرا خر گیرند

آن یکی در خانه‌ای در می‌گریخت ** زرد رو و لب کبود و رنگ ریخت

صاحب خانه بگفتش خیر هست ** که همی لرزد ترا چون پیر دست

واقعه چونست چون بگریختی ** رنگ رخساره چنین چون ریختی 2540