یا چو دیوی کو عدوی جان ماست ** نارسیده زحمتش از ما و کاست

بلک طبعا خصم جان آدمیست ** از هلاک آدمی در خرمیست 2605

از پی هر آدمی او نسکلد ** خو و طبع زشت خود او کی هلد

زانک خبث ذات او بی‌موجبی ** هست سوی ظلم و عدوان جاذبی

هر زمان خواند ترا تا خرگهی ** که در اندازد ترا اندر چهی

که فلان جا حوض آبست و عیون ** تا در اندازد به حوضت سرنگون

آدمی را با همه وحی و نظر ** اندر افکند آن لعین در شور و شر 2610

بی‌گناهی بی‌گزند سابقی ** که رسد او را ز آدم ناحقی

گفت روبه آن طلسم سحر بود ** که ترا در چشم آن شیری نمود

ورنه من از تو به تن مسکین‌ترم ** که شب و روز اندر آنجا می‌چرم