که فلان جا حوض آبست و عیون ** تا در اندازد به حوضت سرنگون

آدمی را با همه وحی و نظر ** اندر افکند آن لعین در شور و شر 2610

بی‌گناهی بی‌گزند سابقی ** که رسد او را ز آدم ناحقی

گفت روبه آن طلسم سحر بود ** که ترا در چشم آن شیری نمود

ورنه من از تو به تن مسکین‌ترم ** که شب و روز اندر آنجا می‌چرم

گرنه زان گونه طلسمی ساختی ** هر شکم‌خواری بدانجا تاختی

یک جهان بی‌نوا پر پیل و ارج ** بی‌طلسمی کی بماندی سبز مرج 2615

من ترا خود خواستم گفتن به درس ** که چنان هولی اگر بینی مترس

لیک رفت از یاد علم آموزیت ** که بدم مستغرق دلسوزیت

دیدمت در جوع کلب و بی‌نوا ** می‌شتابیدم که آیی تا دوا