گفت ای دانای رازم مو به مو ** چه کنم در شهر از خدمت بگو

گفت خدمت آنک بهر ذل نفس ** خویش را سازی تو چون عباس دبس 2680

مدتی از اغنیا زر می‌ستان ** پس به درویشان مسکین می‌رسان

خدمتت اینست تا یک چند گاه ** گفت سمعا طاعة ای جان‌پناه

بس سال و بس جواب و ماجرا ** بد میان زاهد و رب الوری

که زمین و آسمان پر نور شد ** در مقالات آن همه مذکور شد

لیک کوته کردم آن گفتار را ** تا ننوشد هر خسی اسرار را 2685

آمدن شیخ بعد از چندین سال از بیابان به شهر غزنین و زنبیل گردانیدن به اشارت غیبی و تفرقه کردن آنچ جمع آید بر فقرا هر که را جان عز لبیکست نامه بر نامه پیک بر پیکست چنانک روزن خانه باز باشد آفتاب و ماهتاب و باران و نامه و غیره منقطع نباشد

رو به شهر آورد آن فرمان‌پذیر ** شهر غزنین گشت از رویش منیر

از فرح خلقی به استقبال رفت ** او در آمد از ره دزدیده تفت

جمله اعیان و مهان بر خاستند ** قصرها از بهر او آراستند