از دکانی گر کسی تربی برد ** کین ز حکم ایزدست ای با خرد 3060
If any one take a radish from a (greengrocer's) shop, saying, ‘This is decreed by God, O man of understanding,’
بر سرش کوبی دو سه مشت ای کره ** حکم حقست این که اینجا باز نه
You (the greengrocer) will give him two or three blows on the head with your fist, (as though to say), ‘O detestable man, this (beating) is God's decree that you put it (the radish) back here.’
در یکی تره چو این عذر ای فضول ** می‌نیاید پیش بقالی قبول
Since this excuse, O trifler, is not accepted (even) by a greengrocer in the case of (stealing) a single vegetable,
چون بدین عذر اعتمادی می‌کنی ** بر حوالی اژدهایی می‌تنی
How are you placing (such) a reliance on this excuse and frequenting the neighbourhood of (such) a dragon?
از چنین عذر ای سلیم نانبیل ** خون و مال و زن همه کردی سبیل
By (making) an excuse like this, O ignoble simpleton, you sacrifice all—your life, your property, and your wife;
هر کسی پس سبلت تو بر کند ** عذر آرد خویش را مضطر کند 3065
(For) afterwards every one will pluck your moustache and offer (the same) excuse and make himself out to be acting under compulsion.
حکم حق گر عذر می‌شاید ترا ** پس بیاموز و بده فتوی مرا
If ‘the decree of God’ seems to you a proper excuse, then instruct me and give me a canonical decision (on the point);
که مرا صد آرزو و شهوتست ** دست من بسته ز بیم و هیبتست
For I have a hundred desires and lusts, (but) my hand is tied by fear and awe (of God).
پس کرم کن عذر را تعلیم ده ** برگشا از دست و پای من گره
Do me a favour, then: teach me the excuse, untie the knots from my hands and feet!
اختیاری کرده‌ای تو پیشه‌ای ** که اختیاری دارم و اندیشه‌ای
You have chosen a handicraft, (thereby) saying (virtually), ‘I have a (certain) choice and a (certain) thought.’