آن رسول مجتبی وقت نثار ** خواستی از ما حضور و صد وقار 3245
At the moment of munificence that chosen Messenger would demand of us attentiveness and a hundred reverences.”
آنچنان که بر سرت مرغی بود ** کز فواتش جان تو لرزان شود
’Tis as when a bird is (perched) on your head, and your soul trembles for fear of its flitting,
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا ** تا نگیرد مرغ خوب تو هوا
So you dare not stir from your place, lest your beautiful bird should take to the air;
دم نیاری زد ببندی سرفه را ** تا نباید که بپرد آن هما
You dare not breathe, you suppress a cough, lest that humá should fly away;
ور کست شیرین بگوید یا ترش ** بر لب انگشتی نهی یعنی خمش
And if any one speak sweet or sour (words) to you, you lay a finger on your lip, meaning, “Hush!”
حیرت آن مرغست خاموشت کند ** بر نهد سردیگ و پر جوشت کند 3250
Bewilderment is (like) that bird: it makes you silent: it puts the lid on the kettle and fills you with the boiling (of love).
پرسیدن پادشاه قاصدا ایاز را کی چندین غم و شادی با چارق و پوستین کی جمادست می‌گویی تا ایاز را در سخن آورد
How the King (Mahmúd) purposely asked Ayáz, “(Why) art thou telling all this sorrow and joy to a rustic shoe and a sheepskin jacket, which are inanimate?” (His purpose was) that he might induce Ayáz to speak.
ای ایاز این مهرها بر چارقی ** چیست آخر هم‌چو بر بت عاشقی
(The King said), “O Ayáz, pray, why are these marks of affection, like (those of) a lover to his adored one, (shown by thee) to a rustic shoe?
هم‌چو مجنون از رخ لیلی خویش ** کرده‌ای تو چارقی را دین و کیش
Thou hast made a rustic shoe (the object of) thy devotion and religion, as Majnún (made) of his Laylá’s face (an object of the same kind).
با دو کهنه مهر جان آمیخته ** هر دو را در حجره‌ای آویخته
Thou hast mingled thy soul’s love with two old articles (of dress) and hung them both in a chamber.
چند گویی با دو کهنه نو سخن ** در جمادی می‌دمی سر کهن
How long wilt thou speak new words to (those) two old things and breathe the ancient secret into a substance devoid of life?