گر عصا بستانی از پیری شها ** بیش رنجد که آن گروه از دست و پا

نعره‌ی لاضیر بر گردون رسید ** هین ببر که جان ز جان کندن رهید

ما بدانستیم ما این تن نه‌ایم ** از ورای تن به یزدان می‌زییم 3340

ای خنک آن را که ذات خود شناخت ** اندر امن سرمدی قصری بساخت

کودکی گرید پی جوز و مویز ** پیش عاقل باشد آن بس سهل چیز

پیش دل جوز و مویز آمد جسد ** طفل کی در دانش مردان رسد

هر که محجوبست او خود کودکست ** مرد آن باشد که بیرون از شکست

گر بریش و خایه مردستی کسی ** هر بزی را ریش و مو باشد بسی 3345

پیشوای بد بود آن بز شتاب ** می‌برد اصحاب را پیش قصاب

ریش شانه کرده که من سابقم ** سابقی لیکن به سوی مرگ و غم