در جهان مرده‌شان آرام نیست ** کین علف جز لایق انعام نیست

هر که را گلشن بود بزم و وطن ** کی خورد او باده اندر گولخن

جای روح پاک علیین بود ** کرم باشد کش وطن سرگین بود

بهر مخمور خدا جام طهور ** بهر این مرغان کور این آب شور 3595

هر که عدل عمرش ننمود دست ** پیش او حجاج خونی عادلست

دختران را لعبت مرده دهند ** که ز لعب زندگان بی‌آگهند

چون ندارند از فتوت زور و دست ** کودکان را تیغ چوبین بهترست

کافران قانع بنقش انبیا ** که نگاریده‌ست اندر دیرها

زان مهان ما را چو دور روشنیست ** هیچ‌مان پروای نقش سایه نیست 3600

این یکی نقشش نشسته در جهان ** وآن دگر نقشش چو مه در آسمان