آن سپد خود را چو پر از آب دید ** کر استغنا و از دریا برید

بر جگر آبش یکی قطره نماند ** بحر رحمت کرد و او را باز خواند

رحمتی بی‌علتی بی‌خدمتی ** آید از دریا مبارک ساعتی

الله الله گرد دریابار گرد ** گرچه باشند اهل دریابار زرد 3625

تا که آید لطف بخشایش‌گری ** سرخ گردد روی زرد از گوهری

زردی رو بهترین رنگهاست ** زانک اندر انتظار آن لقاست

لیک سرخی بر رخی که آن لامعست ** بهر آن آمد که جانش قانعست

که طمع لاغر کند زرد و ذلیل ** نیست او از علت ابدان علیل

چون ببیند روی زرد بی‌سقم ** خیره گردد عقل جالینوس هم 3630

چون طمع بستی تو در انوار هو ** مصطفی گوید که ذلت نفسه