هین مگو کین مانند اندر گردنم ** که هم اکنون باز پرد در عدم

هین مگو کین مانند اندر گردنم ** که هم اکنون باز پرد در عدم 3645

هرچه آید از جهان غیب‌وش ** در دلت ضیفست او را دار خوش

حکایت آن مهمان کی زن خداوند خانه گفت کی باران فرو گرفت و مهمان در گردن ما ماند

آن یکی را بیگهان آمد قنق ** ساخت او را هم‌چو طوق اندر عنق

خوان کشید او را کرامتها نمود ** آن شب اندر کوی ایشان سور بود

مرد زن را گفت پنهانی سخن ** که امشب ای خاتون دو جامه خواب کن

پستر ما را بگستر سوی در ** بهر مهمان گستر آن سوی دگر 3650

گفت زن خدمت کنم شادی کنم ** سمع و طاعه ای دو چشم روشنم

هر دو پستر گسترید و رفت زن ** سوی ختنه‌سور کرد آنجا وطن

ماند مهمان عزیز و شوهرش ** نقل بنهادند از خشک و ترش

در سمر گفتند هر دو منتجب ** سرگذشت نیک و بد تا نیم شب