گفت می‌ترسیدم ای مرد کلان ** خود همان آمد همان آمد همان

مرد مهمان را گل و باران نشاند ** بر تو چون صابون سلطانی بماند

اندرین باران و گل او کی رود ** بر سر و جان تو او تاوان شود

زود مهمان جست و گفت این زن بهل ** موزه دارم غم ندارم من ز گل 3665

من روان گشتم شما را خیر باد ** در سفر یک دم مبادا روح شاد

تا که زوتر جانب معدن رود ** کین خوشی اندر سفر ره‌زن شود

زن پشیمان شد از آن گفتار سرد ** چون رمید و رفت آن مهمان فرد

زن بسی گفتش که آخر ای امیر ** گر مزاحی کردم از طیبت مگیر

سجده و زاری زن سودی نداشت ** رفت و ایشان را در آن حسرت گذاشت 3670

جامه ازرق کرد زان پس مرد و زن ** صورتش دیدند شمعی بی‌لگن