چون همی مالی زبان را اندرین ** چون شوی چون بینی آن را بی ز طین
Inasmuch as thou rubbest thy tongue (even) on this (earthly draught), how (enamoured of it) wilt thou be when thou seest (tastest) it without the clay!
چونک وقت مرگ آن جرعهی صفا ** زین کلوخ تن به مردن شد جدا
When at the hour of death that pure draught is separated from the bodily clod by dying,
آنچ میماند کنی دفنش تو زود ** این چنین زشتی بدان چون گشته بود
Thou quickly buriest that which remains, since it had been made such an ugly thing by that (separation).
جان چو بی این جیفه بنماید جمال ** من نتانم گفت لطف آن وصال 385
When the Spirit displays its beauty without this carcase, I cannot express the loveliness of that union.
مه چو بیاین ابر بنماید ضیا ** شرح نتوان کرد زان کار و کیا
When the Moon displays its radiance without this cloud, ’tis impossible to describe that glory and majesty.
حبذا آن مطبخ پر نوش و قند ** کین سلاطین کاسهلیسان ویند
How delightful is that Kitchen full of honey and sugar, of which these (worldly) monarchs are (only) the lick-platters!
حبذا آن خرمن صحرای دین ** که بود هر خرمن آن را دانهچین
How delightful is that Stack in the spiritual field, of which every (other) stack is (only) the gleaner!
حبذا دریای عمر بیغمی ** که بود زو هفت دریا شبنمی
How delightful is the Sea of painless Life, of which the Seven Seas are (only) a dewdrop!
جرعهای چون ریخت ساقی الست ** بر سر این شوره خاک زیردست 390
When the Cup-bearer of Alast poured a draught upon this nitrous abject earth,
جوش کرد آن خاک و ما زان جوششیم ** جرعهی دیگر که بس بیکوششیم
The earth seethed, and we are (the result) of that seething. (O God, pour) another draught, for we are very effortless (unaspiring).