سجده‌ای کرد و گلوی خود گرفت ** کای قبادی کز تو چرخ آرد شگفت

ای همایی که همایان فرخی ** از تو دارند و سخاوت هر سخی 4090

ای کریمی که کرمهای جهان ** محو گردد پیش ایثارت نهان

ای لطیفی که گل سرخت بدید ** از خجالت پیرهن را بر درید

از غفوری تو غفران چشم‌سیر ** روبهان بر شیر از عفو تو چیر

جز که عفو تو کرا دارد سند ** هر که با امر تو بی‌باکی کند

غفلت و گستاخی این مجرمان ** از وفور عفو تست ای عفولان 4095

دایما غفلت ز گستاخی دمد ** که برد تعظیم از دیده رمد

غفلت و نسیان بد آموخته ** ز آتش تعظیم گردد سوخته

هیبتش بیداری و فطنت دهد ** سهو نسیان از دلش بیرون جهد