گفت طاوسا چنین پر سنی ** بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی
He said, “O peacock, how art thou tearing out such fine feathers remorselessly from the root?
خود دلت چون می‌دهد تا این حلل ** بر کنی اندازیش اندر وحل
How indeed is thy heart consenting that thou shouldst tear off these gorgeous robes and let them fall in the mud?
هر پرت را از عزیزی و پسند ** حافظان در طی مصحف می‌نهند
Those who commit the Qur’án to memory place every feather of thine, on account of its being prized and acceptable, within the folding of the (Holy) Book.
بهر تحریک هوای سودمند ** از پر تو بادبیزن می‌کنند 540
For the sake of stirring the healthful air thy feathers are used as fans.
این چه ناشکری و چه بی‌باکیست ** تو نمی‌دانی که نقاشش کیست
What ingratitude and what recklessness is this! Dost not thou know who is their decorator?
یا همی‌دانی و نازی می‌کنی ** قاصدا قلع طرازی می‌کنی
Or dost thou know (that) and art thou showing disdain and purposely tearing out (such) a (fine) broidery?
ای بسا نازا که گردد آن گناه ** افکند مر بنده را از چشم شاه
Oh, there is many a disdain that becomes a sin and causes the servant to fall from favour with the King (God).
ناز کردن خوشتر آید از شکر ** لیک کم خایش که دارد صد خطر
To show disdain is sweeter than sugar; but chew it not, for it hath a hundred perils.
ایمن آبادست آن راه نیاز ** ترک نازش گیر و با آن ره بساز 545
The place of safety is the way of want (lowliness): abandon disdain and make up with (be satisfied with) that way.
ای بسا نازآوری زد پر و بال ** آخر الامر آن بر آن کس شد وبال
Oh, many a disdainfulness flapped its wings and plumes, (but) in the end it became a bane to that (arrogant) person.