شمع چون در نار شد کلی فنا ** نه اثر بینی ز شمع و نه ضیا
When the candle is wholly naughted in the fire (of Divine illumination), you will not see any trace of the candle or rays (of its light).
هست اندر دفع ظلمت آشکار ** آتش صورت به مومی پایدار
Manifestly, in dispelling the darkness, the external (material) flame is maintained by a wax candle;
برخلاف موم شمع جسم کان ** تا شود کم گردد افزون نور جان 680
(But) the candle (which is) the body is contrary to the wax candle, since in proportion as that (the body) dwindles, the light of the spirit is increased.
این شعاع باقی و آن فانیست ** شمع جان را شعله‌ی ربانیست
This is the everlasting radiance, and that (bodily candle) is perishable: the candle of the spirit hath a Divine flame.
این زبانه‌ی آتشی چون نور بود ** سایه‌ی فانی شدن زو دور بود
Since this tongue of fire was (really) light, ’twas far from it to become a perishable shadow.
ابر را سایه بیفتد در زمین ** ماه را سایه نباشد همنشین
The cloud's shadow falls on the earth: the shadow never consorts with the moon.
بی‌خودی بی‌ابریست ای نیک‌خواه ** باشی اندر بی‌خودی چون قرص ماه
Selflessness is cloudlessness, O well-disposed one: in (the state of) selflessness thou wilt be like the orb of the moon.
باز چون ابری بیاید رانده ** رفت نور از مه خیالی مانده 685
Again, when a cloud comes, driven along, the light goes: of the moon there remains (only) a phantom.
از حجاب ابر نورش شد ضعیف ** کم ز ماه نو شد آن بدر شریف
Its light is made feeble by the cloud-veil: that noble full-moon becomes less than the new moon.
مه خیالی می‌نماید ز ابر و گرد ** ابر تن ما را خیال‌اندیش کرد
The moon is made to appear a phantom by clouds and dust: the cloud, (which is) the body, has caused us to conceive phantasies.