عقل او مشغول رخت و قفل و در ** غافل از شحنه‌ست و از آه سحر

او چنان غرقست در سودای خود ** غافلست از طالب و جویای خود

گر حشیش آب و هوایی می‌خورد ** معده‌ی حیوانش در پی می‌چرد

آکل و ماکول آمد آن گیاه ** هم‌چنین هر هستیی غیر اله 725

و هو یطعمکم و لا یطعم چو اوست ** نیست حق ماکول و آکل لحم و پوست

آکل و ماکول کی ایمن بود ** ز آکلی که اندر کمین ساکن بود

امن ماکولان جذوب ماتمست ** رو بدان درگاه کو لا یطعم است

هر خیالی را خیالی می‌خورد ** فکر آن فکر دگر را می‌چرد

تو نتانی کز خیالی وا رهی ** یا بخسپی که از آن بیرون جهی 730

فکر زنبورست و آن خواب تو آب ** چون شوی بیدار باز آید ذباب