عضو گردد مرده کز تن وا برید ** نو بریده جنبد اما نی مدید

هر که از جام الست او خورد پار ** هستش امسال آفت رنج و خمار 830

وآنک چون سگ ز اصل کهدانی بود ** کی مرورا حرص سلطانی بود

توبه او جوید که کردست او گناه ** آه او گوید که گم کردست راه

قصه‌ی محبوس شدن آن آهوبچه در آخر خران و طعنه‌ی آن خران ببر آن غریب گاه به جنگ و گاه به تسخر و مبتلی گشتن او به کاه خشک کی غذای او نیست و این صفت بنده‌ی خاص خداست میان اهل دنیا و اهل هوا و شهوت کی الاسلام بدا غریبا و سیعود غریبا فطوبی للغرباء صدق رسول الله

آهوی را کرد صیادی شکار ** اندر آخر کردش آن بی‌زینهار

آخری را پر ز گاوان و خران ** حبس آهو کرد چون استمگران

آهو از وحشت به هر سو می‌گریخت ** او به پیش آن خران شب کاه ریخت 835

از مجاعت و اشتها هر گاو و خر ** کاه را می‌خورد خوشتر از شکر

گاه آهو می‌رمید از سو به سو ** گه ز دود و گرد که می‌تافت رو

هرکرا با ضد خود بگذاشتند ** آن عقوبت را چو مرگ انگاشتند