تا بداند کان حلل عاریه بود ** پرتوی بود آن ز خورشید وجود

That he may know that those robes were a loan: ’twas a ray from the Sun of Being.”

آن جمال و قدرت و فضل و هنر ** ز آفتاب حسن کرد این سو سفر 985

(All) that beauty and power and virtue and knowledge have journeyed hither from the Sun of Excellence.

باز می‌گردند چون استارها ** نور آن خورشید ازین دیوارها

They, the light of that Sun, turn back again, like the stars, from these (bodily) walls.

پرتو خورشید شد وا جایگاه ** ماند هر دیوار تاریک و سیاه

(When) the Sunbeam has gone home, every wall is left dark and black.

آنک کرد او در رخ خوبانت دنگ ** نور خورشیدست از شیشه‌ی سه رنگ

That which made thee amazed at the faces of the fair is the Light of the Sun (reflected) from the three-coloured glass.

شیشه‌های رنگ رنگ آن نور را ** می‌نمایند این چنین رنگین بما

The glasses of diverse hue cause that Light to seem coloured like this to us.

چون نماند شیشه‌های رنگ‌رنگ ** نور بی‌رنگت کند آنگاه دنگ 990

When the many-coloured glasses are no more, then the colourless Light makes thee amazed.

خوی کن بی‌شیشه دیدن نور را ** تا چو شیشه بشکند نبود عمی

Make it thy habit to behold the Light without the glass, in order that when the glass is shattered there may not be blindness (in thee).

قانعی با دانش آموخته ** در چراغ غیر چشم افروخته

Thou art content with knowledge learned (from others): thou hast lit thine eye at another's lamp.

او چراغ خویش برباید که تا ** تو بدانی مستعیری نی‌فتا

He takes away his lamp, that thou mayst know thou art a borrower, not a giver.