او چراغ خویش برباید که تا ** تو بدانی مستعیری نی‌فتا

گر تو کردی شکر و سعی مجتهد ** غم مخور که صد چنان بازت دهد

ور نکردی شکر اکنون خون گری ** که شدست آن حسن از کافر بری 995

امة الکفران اضل اعمالهم ** امة الایمان اصلح بالهم

گم شد از بی‌شکر خوبی و هنر ** که دگر هرگز نبیند زان اثر

خویشی و بی‌خویشی و سکر وداد ** رفت زان سان که نیاردشان به یاد

که اضل اعمالهم ای کافران ** جستن کامست از هر کام‌ران

جز ز اهل شکر و اصحاب وفا ** که مریشان راست دولت در قفا 1000

دولت رفته کجا قوت دهد ** دولت آینده خاصیت دهد

قرض ده زین دولت اندر اقرضوا ** تا که صد دولت ببینی پیش رو