گفت ای صدیق آخر گفتمت ** که مرا انباز کن در مکرمت

گفت ای صدیق آخر گفتمت ** که مرا انباز کن در مکرمت 1075

گفت ما دو بندگان کوی تو ** کردمش آزاد من بر روی تو

تو مرا می‌دار بنده و یار غار ** هیچ آزادی نخواهم زینهار

که مرا از بندگیت آزادیست ** بی‌تو بر من محنت و بیدادیست

ای جهان را زنده کرده ز اصطفا ** خاص کرده عام را خاصه مرا

خوابها می‌دید جانم در شباب ** که سلامم کرد قرص آفتاب 1080

از زمینم بر کشید او بر سما ** همره او گشته بودم ز ارتقا

گفتم این ماخولیا بود و محال ** هیچ گردد مستحیلی وصف حال

چون ترا دیدم بدیدم خویش را ** آفرین آن آینه‌ی خوش کیش را

چون ترا دیدم محالم حال شد ** جان من مستغرق اجلال شد