گفت ای صدیق آخر گفتمت ** که مرا انباز کن در مکرمت

گفت ای صدیق آخر گفتمت ** که مرا انباز کن در مکرمت 1075

He (the Prophet) said, “Why, O Siddíq, I told thee to make me the partner in (thy) generosity.”

گفت ما دو بندگان کوی تو ** کردمش آزاد من بر روی تو

He replied, “We are two slaves in thy street: I set him free for thy sake.

تو مرا می‌دار بنده و یار غار ** هیچ آزادی نخواهم زینهار

Keep me as thy slave and loyal friend: I want no freedom, beware (of thinking so)!

که مرا از بندگیت آزادیست ** بی‌تو بر من محنت و بیدادیست

For my freedom consists in being thy slave: without thee, tribulation and injustice are (inflicted) on me.

ای جهان را زنده کرده ز اصطفا ** خاص کرده عام را خاصه مرا

O thou who through being the chosen (Prophet) hast brought the (whole) world to life and hast made the common folk to be the elect, especially me,

خوابها می‌دید جانم در شباب ** که سلامم کرد قرص آفتاب 1080

In my youth my spirit used to dream that the orb of the sun salaamed to me,

از زمینم بر کشید او بر سما ** همره او گشته بودم ز ارتقا

And lifted me up from earth to heaven: by mounting (so) high I had become its fellow-traveller.

گفتم این ماخولیا بود و محال ** هیچ گردد مستحیلی وصف حال

I said (to myself), ‘This is an hallucination and absurd: how should absurdity ever become actuality?’

چون ترا دیدم بدیدم خویش را ** آفرین آن آینه‌ی خوش کیش را

When I beheld thee I beheld myself: blessings on that mirror goodly in its ways!

چون ترا دیدم محالم حال شد ** جان من مستغرق اجلال شد

When I beheld thee, the absurd became actual for me: my spirit was submerged in the Glory.