آب دارد صد کرم صد احتشام ** که پلیدان را پذیرد والسلام
(Nay, but) the water hath a hundred graces, a hundred (noble) pities, for it receives the defiled ones (and purifies them)—and peace (be with thee)!
ای ضیاء الحق حسام‌الدین که نور ** پاسبان تست از شر الطیور
O thou Radiance of God, Husámu’ddín, the Light is thy protector from the worst of flying creatures.
پاسبان تست نور و ارتقاش ** ای تو خورشید مستر از خفاش
The Light and its ascent are thy protector, O Sun who art concealed from the bat.
چیست پرده پیش روی آفتاب ** جز فزونی شعشعه و تیزی تاب
The veil before the face of the Sun, what is it but excess of brilliance and intensity of splendour?
پرده‌ی خورشید هم نور ربست ** بی‌نصیب از وی خفاشست و شبست 1205
The veil over the Sun is just the Light of the Lord: the bat and the night have no lot therein.
هر دو چون در بعد و پرده مانده‌اند ** یا سیه‌رو یا فسرده مانده‌اند
Inasmuch as both (of them) have remained far (from the Sun) and veiled (from it), they have remained either black-faced (like Night) or cold (like the bat).
چون نبشتی بعضی از قصه‌ی هلال ** داستان بدر آر اندر مقال
Since thou hast written part of the story of the New-moon (Hilál), (now) put into words the tale of the Full-moon.
آن هلال و بدر دارند اتحاد ** از دوی دورند و از نقص و فساد
The New-moon and the Full-moon have oneness (with each other): they are far from duality and from imperfection and corruption.
آن هلال از نقص در باطن بریست ** آن به ظاهر نقص تدریج آوریست
The new-moon is inwardly free from imperfection: its apparent imperfection is (due to its) increasing gradually.
درس گوید شب به شب تدریج را ** در تانی بر دهد تفریج را 1210
Night by night it gives a lesson in gradualness, and with deliberation it produces relief (for itself).