چون بگویندش که عمر تو دراز ** می‌شود دلخوش دهانش از خنده باز

این چنین نفرین دعا پندارد او ** چشم نگشاید سری بر نارد او 1235

گر بدیدی یک سر موی از معاد ** اوش گفتی این چنین عمر تو باد

داستان آن درویش کی آن گیلانی را دعا کرد کی خدا ترا به سلامت به خان و مان باز رساناد

گفت یک روزی به خواجه‌ی گیلیی ** نان پرستی نر گدا زنبیلیی

چون ستد زو نان بگفت ای مستعان ** خوش به خان و مان خود بازش رسان

گفت خان ار آنست که من دیده‌ام ** حق ترا آنجا رساند ای دژم

هر محدث را خسان باذل کنند ** حرفش ار عالی بود نازل کنند 1240

زانک قدر مستمع آید نبا ** بر قد خواجه برد درزی قبا

صفت آن عجوز

چونک مجلس بی چنین پیغاره نیست ** از حدیث پست نازل چاره نیست

واستان هین این سخن را از گرو ** سوی افسانه‌ی عجوزه باز رو