باز چادر راست کردی آن تکین ** عشرها افتادی از رو بر زمین 1275
And once more that bezel (paragon of beauty) would arrange her veil, and (again) the bits of the Book would fall from her face to the ground.
چون بسی می‌کرد فن و آن می‌فتاد ** گفت صد لعنت بر آن ابلیس باد
Since they always dropped off though she tried many an artifice, (at last) she exclaimed, “A hundred curses on Iblís!”
شد مصور آن زمان ابلیس زود ** گفت ای قحبه‌ی قدید بی‌ورود
Immediately Iblís took (visible) shape and said (to her), “O luckless dried-up harlot,
من همه عمر این نیندیشیده‌ام ** نه ز جز تو قحبه‌ای این دیده‌ام
In all my life I have never thought of this: I have never seen this (impiety practised) by any harlot except thee.
تخم نادر در فضیحت کاشتی ** در جهان تو مصحفی نگذاشتی
Thou hast sown unique seed in (the field of) infamy: thou hast not left a single Scripture (Qur’án) in the world.
صد بلیسی تو خمیس اندر خمیس ** ترک من گوی ای عجوزه‌ی دردبیس 1280
Thou art a hundred Devils, troop on troop: let me alone, O foul hag!”
چند دزدی عشر از علم کتاب ** تا شود رویت ملون هم‌چو سیب
How long will you steal portions of the lore of the Book, in order that your face may be coloured like an apple?
چند دزدی حرف مردان خدا ** تا فروشی و ستانی مرحبا
How long will you steal the words of the men of God, that you may sell (them) and obtain applause (from the crowd)?
رنگ بر بسته ترا گلگون نکرد ** شاخ بر بسته فن عرجون نکرد
The daubed-on colour never made you (really) rosy; the tied-on bough never performed the function of the (fruit-bearing) stump (from which the dates are cut off).
عاقبت چون چادر مرگت رسد ** از رخت این عشرها اندر فتد
At last, when the veil of death comes over you, these bits of the Book drop away from your face.