رنگ بر بسته ترا گلگون نکرد ** شاخ بر بسته فن عرجون نکرد
The daubed-on colour never made you (really) rosy; the tied-on bough never performed the function of the (fruit-bearing) stump (from which the dates are cut off).
عاقبت چون چادر مرگت رسد ** از رخت این عشرها اندر فتد
At last, when the veil of death comes over you, these bits of the Book drop away from your face.
چونک آید خیزخیزان رحیل ** گم شود زان پس فنون قال و قیل 1285
When the call comes to arise and depart, thereafter (all) the arts of disputation vanish.
عالم خاموشی آید پیش بیست ** وای آنک در درون انسیش نیست
The world of silence comes into view. Stop (talking)! Alas for him that hath not a familiarity (with silence) within him!
صیقلی کن یک دو روزی سینه را ** دفتر خود ساز آن آیینه را
Polish your breast (heart) for a day or two: make that mirror your book (of meditation),
که ز سایه‌ی یوسف صاحب‌قران ** شد زلیخای عجوز از سر جوان
For from (seeing) the reflexion of the imperial Joseph old Zalíkhá became young anew.
می‌شود مبدل به خورشید تموز ** آن مزاح بارد برد العجوز
The chilly temperature of “the old woman's cold spell” is changed (into heat) by the sun of Tamúz (July).
می‌شود مبدل بسوز مریمی ** شاخ لب خشکی به نخلی خرمی 1290
A dry-lipped bough is changed into a flourishing palm-tree by the burning (anguish) of a Mary.
ای عجوزه چند کوشی با قضا ** نقد جو اکنون رها کن ما مضی
O (you who are like the) old woman, how long will you strive with the (Divine) destiny? Seek the cash now: let bygones be.
چون رخت را نیست در خوبی امید ** خواه گلگونه نه و خواهی مداد
Since your face hath no hope of (acquiring) beauty, you may either put rouge (on it) or, if you wish, ink.
حکایت آن رنجور کی طبیب درو اومید صحت ندید
Story of the sick man of whose recovery the physician despaired.