گریه کردی اشک می‌راندی بسوز ** گفت شه او را کای پیروز روز

از چه گریی دولتت شد ناگوار ** فوق املاکی قرین شهریار

تو برین تخت و وزیران و سپاه ** پیش تختت صف زده چون نجم و ماه 1390

گفت کودک گریه‌ام زانست زار ** که مرا مادر در آن شهر و دیار

از توم تهدید کردی هر زمان ** بینمت در دست محمود ارسلان

پس پدر مر مادرم را در جواب ** جنگ کردی کین چه خشمست و عذاب

می‌نیابی هیچ نفرینی دگر ** زین چنین نفرین مهلک سهلتر

سخت بی‌رحمی و بس سنگین‌دلی ** که به صد شمشیر او را قاتلی 1395

من ز گفت هر دو حیران گشتمی ** در دل افتادی مرا بیم و غمی

تا چه دوزخ‌خوست محمود ای عجب ** که مثل گشتست در ویل و کرب