تا چه دوزخ‌خوست محمود ای عجب ** که مثل گشتست در ویل و کرب

(Thinking), ‘Oh, wonderful! What a hellish person Mahmúd must be, since he has become proverbial for woe and anguish!’

من همی‌لرزیدمی از بیم تو ** غافل از اکرام و از تعظیم تو

I used to tremble in fear of thee, being ignorant of thy gracious treatment and high regard.

مادرم کو تا ببیند این زمان ** مر مرا بر تخت ای شاه جهان

Where is my mother, that she might see me now (seated) on the throne, O King of the world?”

فقر آن محمود تست ای بی‌سعت ** طبع ازو دایم همی ترساندت 1400

(Spiritual) poverty is your Mahmúd, O man without affluence: your (sensual) nature is always making you afraid of it.

گر بدانی رحم این محمود راد ** خوش بگویی عاقبت محمود باد

If you come to know the mercifulness of this noble Mahmúd, you will cry joyously, “May the end be praised (mahmúd)!”

فقر آن محمود تست ای بیم‌دل ** کم شنو زین مادر طبع مضل

Poverty is your Mahmúd, O craven-hearted one: do not listen to this mother, namely, your misguiding nature.

چون شکار فقر کردی تو یقین ** هم‌چوکودک اشک باری یوم دین

When you become a prey to poverty, you will certainly shed tears (of delight), like the Hindú boy, on the Day of Judgement.

گرچه اندر پرورش تن مادرست ** لیک از صد دشمنت دشمن‌ترست

Although the body is (like) a mother in fostering (the spirit), yet it is more inimical to you than a hundred enemies.

تن چو شد بیمار داروجوت کرد ** ور قوی شد مر ترا طاغوت کرد 1405

When your body falls ill it makes you seek medicine; and if it grows strong it makes you an outrageous devil.

چون زره دان این تن پر حیف را ** نی شتا را شاید و نه صیف را

Know that this iniquitous body is like a coat of mail: it serves neither for winter nor summer.