هر که را بینی یکی جامه درست ** دانک او آن را به صبر و کسب جست

هرکه را دیدی برهنه و بی‌نوا ** هست بر بی‌صبری او آن گوا

هرکه مستوحش بود پر غصه جان ** کرده باشد با دغایی اقتران

صبر اگر کردی و الف با وفا ** ار فراق او نخوردی این قفا

خوی با حق نساختی چون انگبین ** با لبن که لا احب الافلین 1415

لاجرم تنها نماندی هم‌چنان ** که آتشی مانده به راه از کاروان

چون ز بی‌صبری قرین غیر شد ** در فراقش پر غم و بی‌خیر شد

صحبتت چون هست زر ده‌دهی ** پیش خاین چون امانت می‌نهی

خوی با او کن که امانتهای تو ** آمن آید از افول و از عتو

خوی با او کن که خو را آفرید ** خویهای انبیا را پرورید 1420